نیمه پنهان ماه 1: اول

به محض این که وارد می‌‌شد، بچه‌ها دورش را می‌گرفتند و از سر و کولش بالا می‌رفتند مثل زنبورهای یک کندو. مصطفی پدرشان، دوست‌شان و هم‌بازیشان بود. غاده می‌دید که چشم‌های مصطفی چطور برق می‌زند و با شور و حرارت می‌گوید «ببین این بچه‌ها چقدر زور دارند! این‌ها بچه‌شیرند.» با شادی‌شان شاد بود و با اشک‌شان بی‌طاقت. کم‌تر پیش می‌آمد که ماشین «ولو» قراضه غاده را سوار شوند، از این ده به آن ده بروند و مصطفی وسط راه به‌خاطر بچه‌ای که در خاک‌های کنار جاده نشسته و گریه می‌کند پیاده نشود.

پیاده می‌شد، بچه را بغل می‌گرفت، صورتش را با دستمال پاک می‌کرد و می‌بوسیدش. آن‌وقت تازه اشک‌های خودش سرازیر می‌شد. دفعه اول غاده فکر کرد بچه را می‌شناسد. مصطفی گفت «نه، نمی‌شناسم. مهم این است که این بچه شیعه است. این بچه هزار و سیصد سال ظلم را به دوش می‌کشد و گریه‌اش نشانه ظلمی است که بر شیعه علی رفته.»

 

 

گزیده‌ای از کتاب: نیمه‌ی پنهان ماه 1: شهید مصطفی چمران به روایت غاده جابر، همسر شهید

(گزیده‌ی مذکور، مربوط به زمان حضور شهبد چمران و همسر ایشان در لبنان است.)

 

سود است و زیان نیست!

آنچه می‌بینید، تصویر دو قرصِ اورانیومی یا همان سوخت هسته‌ای است؛ قطر و طول آنها از چند سانتی‌متر فراتر نمی‌رود اما هر کدام از همین قرص‌های کوچک، تقریباً معادل 1000 کیلوگرم زغال سنگ، انرژی تولید می‌کند.

 

چندسالی است که با آمدن زمستان و تابستان، مشکل کمبود برق هم خودش را نشان می‌دهد. از سویی مردم بابت آلودگی هوا گلایه دارند و از سوی دیگر احتمال قطعی برق صنایع یا منازل، آن‌ها را نگران می‌کند؛ در هر دو مورد هم حق دارند. اما چاره چیست؟ چطور می‌توان هم هوای سالم‌تر و هم برق کافی داشت؟

 

 

کسانی که از سر ناآگاهی، فناوری هسته‌ای را برای کشورمان دردسرآفرین و هزینه‌زا می‌دانند، توجه ندارند که اگر برق کافی نداشته باشیم، در صنعت و تولید و آموزش و پژوهش و امنیت هم به مشکلات اساسی برمی‌خوریم؛ و بماند که برق فقط یکی از کاربردهای مهم فناوری هسته‌ای است.

 

در حال حاضر پایدارترین و مطمئن‌ترین برق، برق هسته‌ای است. در تمام دنیا هیچ نوع نیروگاه دیگری وجود ندارد که با ضریب ظرفیت بیشت از 90 درصد در سال، هم انرژی پایدار در اختیارتان بگذارد و هم با محیط زیست، سازگارتر باشد. انرژی پایدار یعنی انرژیِ دائمی.

برق حاصل از نیروگاه‌های خورشیدی و به‌خصوص بادی، تا حد چشمگیری پاک و تجدیدپذیر است اما پایدار نیست، چون آفتاب همیشه نمی‌تابد و باد هم همیشه نمی‌وزد. اما برای مثال، هر نیروگاه هسته‌ای 1000 مگاواتیِ آب‌فشرده فقط با 27 تن اورانیوم یک سال برای‌مان برق تولید می‌کند.

 

به لطف خدا ایرانِ ما فناوری هسته‌ای را بومی و به چرخه کامل تامین سوخت هسته‌ای دست پیدا کرده است؛ یعنی از استخراج اورانیوم گرفته تا تبدیل آن به سوخت هسته‌ای و مدیریت پس‌ماندهای آن را خودمان انجام می‌دهیم. چگونه می‌توان شکر خدا را بابت چنین نعمتی به جا آورد؟ شاید کمترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم حمایت تمام‌قد از فناوری و صنعت هسته‌ای است؛ فناوری و صنعتی که به برکت خون شماری از بهترین جوانان ما به دست آمده است.

امروز، 21 دی، یازدهمین سالگرد ترور دانشمند هسته‌ای کشورمان، شهید مصطفی احمدی روشن بود.

 

ببینند و بیاندیشند

با هیچ توجیهی نمی‌شود آن‌ها را معترض خواند. پنجشنبه روحانی مسجدی در زاهدان به ضرب گلوله آن‌ها به شهادت رسید. و در کرج و محدوده آرامستان بهشت حضرت سکینه (س) یک بسیجی را به شهادت رساندند و چهار نیروی پلیس و یک روحانی را به‌طرز فجیعی مجروح کردند. آنچه کردند در شأن انسان نبود، ایرانی و مسلمان که جای خود دارد. اوباش، پیکرهای بی‌جان و نیمه‌جان را هم سنگ یا چاقو و لگد می‌زدند. درشگفتم از کسانی که باز حاکمیت را به خشونت متهم می‌کنند.

 

دولت‌های غربی و رسانه‌های‌شان در خارج از مرزها عروسک‌های‌شان را تهییج می‌کنند تا آتش آشوب و ناامنی را روشن نگاه دارند. چنین فجایعی از جوان و نوجوان عادی ولو معترض برنمی‌آید؛ پس، از آن‌ها می‌خواهم نیک بنگرند و نیک بیاندیشند که چه کسانی از چنین آشوبی سود می‌برد؛ سر افعی همان‌جاست.

 

فیلم و تصاویر مربوطه دردناک و دلخراشند. کسانی که تاب دیدنش را ندارند، نبینند (فیلم حمله اوباش به پلیس)

 

مثل پسر او

پسر از دست داده بود. گویی اما جای آن‌که ما او را دلداری دهیم، او ما را دلداری داد: 

«مِثلِ پسرِ من زیاده.» 

آرام و با اطمینان گفت. اندوه و افتخار توأمان در وجودم پیچید.

 

عرض احترام به پدر شهید حمزه علی‌نژاد، از شهدای اغتشاشات آبان 1401

 

سیل ابدی

جمعیت عظیمی را که همچون سیل راهی لیکک بودند دیدید؟ از تهران حرف نمی‌زنم، لیکک را می‌گویم، شهری که شاید پیش‌تر اسمش را هم نشنیده بودیم. آن‌ها به حرکت درآمدند تا پیکر پاک پدر و پسری را که در حرم حضرت شاه‌چراغ علیه‌السلام به شهادت رسیدند، به آسمان بسپارند. این سیل تا قیامت ادامه دارد، ان‌شاء‌الله