پناه بر خدا از ناسپاسی

بسم الله الرحمن الرحیم

 

فکر می‌کنید مردم دنیا هر سال چقدر غذا هدر می‌دهند؟ آمارهایی که خواندم هولناکند!

هر سال حدود 1.3 میلیارد تُن غذا و خوراکی در دنیا هدر می‌رود. عدد وحشت‌آوری است؛ به عبارت دیگر یعنی 1 تریلیون و 300 میلیارد کیلوگرم هدررفتِ غذا در سال! و ترسناک‌تر آن‌که حدود 830 میلیون نفر در دنیا به معنای واقعی کلمه از گرسنگی رنج می‌برند.

اگر 1.3 میلیارد تن دورریزِ غذا را بر 830 میلیون نفر تقسیم کنید، به هر نفر در سال 1.5 تن غذا می‌رسد؛ یعنی همان مردمی که به غذای کافی دسترسی ندارند، می‌توانند هر روز بیش از 4 کیلوگرم غذا سهم ببرند. آمار هدررفتِ مواد خوراکی در ایران هم نگران‌کننده است: خبرگزاری میزان نوشته بود، 35 میلیون تن در سال!

حدود یک‌سومِ غذای تولیدی در دنیا به اَشکال مختلف ضایع می‌شود؛ بخشی در مرحله تولید، بخشی در مرحله انتقال و یا نگهداری و بخشی در مرحله پس از خرید و مصرف.

 

 

با تمام این‌ها، هستند افراد و شرکت‌ها و دولت‌هایی که به بهانه‌های مختلف مثل کنترل قیمت، جلوگیری از زیان و مازاد تولید، دام و طیور و انبوهی از محصولات کشاورزی را عامدانه معدوم می‌کنند.

 

خدا چه صبور و بخشاینده است. اگر بنا بود انسان متناسب با چنین ناسپاسیِ بزرگی تاوان ببیند، مستحق چه مجازاتی بود؟

 

چگونه انتظار داریم در چنین دنیایی دل‌های‌مان بخندد؟ خدایا ما را ببخشای و یاری‌مان فرما تا کاری کنیم. یادمان باشد هر شب که با شکم سیر چشم روی هم می‌گذاریم، صدها میلیون‌ زن و مرد و کوچک و بزرگ و از جمله (طبق برآوردها) 14 میلیون کودک زیر 5 سال با سوء تغذیه و چه‌بسا با شکم گرسنه به خواب می‌روند.

 

کمترین کارهایی که از دست‌مان بر می‌آید:

• به‌اندازه‌ی نیازمان بخریم
• آنچه را خریدیم درست و در جای مناسب نگهداریم تا فاسد نشود
• تا گرسنه نشده‌ایم چیزی نخوریم و قبل از آنکه کاملا سیر شویم از خوردن دست بکشیم
• داشته‌های‌مان را با دیگران و بویژه با نیازمندان هم تقسیم کنیم

 

 

هم‌یاری در زمستان

چند منطقه کشورمان هم‌زمان درگیر برف و یخبندان است و این مزید بر علت شده تا مصرف گاز کشور بی‌سابقه افزایش یابد. تا جایی که مقدور است صرفه‌جویی کنیم تا کسی از هم‌وطنان‌مان در سرما نماند، ان‌شاء‌الله.

 

وارثان شایسته زمین

 

 

 

ما همچنان در اوّل وصف تو مانده‌ایم...

سلام خدا بر خانمی که برای پدرش ^{صلی‌الله‌علیه‌وآله‌و‌سلم} مادری کرد...

 

 

سود است و زیان نیست!

آنچه می‌بینید، تصویر دو قرصِ اورانیومی یا همان سوخت هسته‌ای است؛ قطر و طول آنها از چند سانتی‌متر فراتر نمی‌رود اما هر کدام از همین قرص‌های کوچک، تقریباً معادل 1000 کیلوگرم زغال سنگ، انرژی تولید می‌کند.

 

چندسالی است که با آمدن زمستان و تابستان، مشکل کمبود برق هم خودش را نشان می‌دهد. از سویی مردم بابت آلودگی هوا گلایه دارند و از سوی دیگر احتمال قطعی برق صنایع یا منازل، آن‌ها را نگران می‌کند؛ در هر دو مورد هم حق دارند. اما چاره چیست؟ چطور می‌توان هم هوای سالم‌تر و هم برق کافی داشت؟

 

 

کسانی که از سر ناآگاهی، فناوری هسته‌ای را برای کشورمان دردسرآفرین و هزینه‌زا می‌دانند، توجه ندارند که اگر برق کافی نداشته باشیم، در صنعت و تولید و آموزش و پژوهش و امنیت هم به مشکلات اساسی برمی‌خوریم؛ و بماند که برق فقط یکی از کاربردهای مهم فناوری هسته‌ای است.

 

در حال حاضر پایدارترین و مطمئن‌ترین برق، برق هسته‌ای است. در تمام دنیا هیچ نوع نیروگاه دیگری وجود ندارد که با ضریب ظرفیت بیشت از 90 درصد در سال، هم انرژی پایدار در اختیارتان بگذارد و هم با محیط زیست، سازگارتر باشد. انرژی پایدار یعنی انرژیِ دائمی.

برق حاصل از نیروگاه‌های خورشیدی و به‌خصوص بادی، تا حد چشمگیری پاک و تجدیدپذیر است اما پایدار نیست، چون آفتاب همیشه نمی‌تابد و باد هم همیشه نمی‌وزد. اما برای مثال، هر نیروگاه هسته‌ای 1000 مگاواتیِ آب‌فشرده فقط با 27 تن اورانیوم یک سال برای‌مان برق تولید می‌کند.

 

به لطف خدا ایرانِ ما فناوری هسته‌ای را بومی و به چرخه کامل تامین سوخت هسته‌ای دست پیدا کرده است؛ یعنی از استخراج اورانیوم گرفته تا تبدیل آن به سوخت هسته‌ای و مدیریت پس‌ماندهای آن را خودمان انجام می‌دهیم. چگونه می‌توان شکر خدا را بابت چنین نعمتی به جا آورد؟ شاید کمترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم حمایت تمام‌قد از فناوری و صنعت هسته‌ای است؛ فناوری و صنعتی که به برکت خون شماری از بهترین جوانان ما به دست آمده است.

امروز، 21 دی، یازدهمین سالگرد ترور دانشمند هسته‌ای کشورمان، شهید مصطفی احمدی روشن بود.