آنچه می‌بینید، تصویر دو قرصِ اورانیومی یا همان سوخت هسته‌ای است؛ قطر و طول آنها از چند سانتی‌متر فراتر نمی‌رود اما هر کدام از همین قرص‌های کوچک، تقریباً معادل 1000 کیلوگرم زغال سنگ، انرژی تولید می‌کند.
چندسالی است که با آمدن زمستان و تابستان، مشکل کمبود برق هم خودش را نشان می‌دهد. از سویی مردم بابت آلودگی هوا گلایه دارند و از سوی دیگر احتمال قطعی برق صنایع یا منازل، آنها را نگران می‌کند؛ در هر دو مورد هم حق دارند. اما چاره چیست؟ چطور می‌توان هم هوای سالم‌تر و هم برق کافی داشت؟
کسانی که از سر ناآگاهی، فناوری هسته‌ای را برای کشورمان دردسرآفرین و هزینه‌زا می‌دانند، توجه ندارند که اگر برق کافی نداشته باشیم، در صنعت و تولید و آموزش و پژوهش و امنیت هم به مشکلات اساسی برمی‌خوریم؛ و بماند که برق فقط یکی از کاربردهای مهم فناوری هسته‌ای است.
در حال حاضر پایدارترین و مطمئن‌ترین برق، برق هسته‌ای است. در تمام دنیا هیچ نوع نیروگاه دیگری وجود ندارد که با ضریب ظرفیت بیشت از 90 درصد در سال، هم انرژی پایدار در اختیارتان بگذارد و هم با محیط زیست، سازگارتر باشد. انرژی پایدار یعنی انرژیِ دائمی.
برق حاصل از نیروگاه‌های خورشیدی و به‌خصوص بادی، تا حد چشمگیری پاک و تجدیدپذیر است اما پایدار نیست، چون آفتاب همیشه نمی‌تابد و باد هم همیشه نمی‌وزد. اما برای مثال، هر نیروگاه هسته‌ای 1000 مگاواتیِ آب‌فشرده فقط با 27 تن اورانیوم یک سال برای‌مان برق تولید می‌کند.
به لطف خدا ایرانِ ما فناوری هسته‌ای را بومی و به چرخه کامل تامین سوخت هسته‌ای دست پیدا کرده است؛ یعنی از استخراج اورانیوم گرفته تا تبدیل آن به سوخت هسته‌ای و مدیریت پس‌ماندهای آن را خودمان انجام می‌دهیم. چگونه می‌توان شکر خدا را بابت چنین نعمتی به جا آورد؟ شاید کمترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم حمایت تمام‌قد از فناوری و صنعت هسته‌ای است؛ فناوری و صنعتی که به برکت خون شماری از بهترین جوانان ما به دست آمده است.
امروز، 21 دی، یازدهمین سالگرد ترور دانشمند هسته‌ای کشورمان، شهید مصطفی احمدی روشن بود.
