صعود ممنوع!

وقتی برف سنگین می‌بارد، نزنیم به کوه و جاده. اگر هشدار دادند که نرو اما رفتم و مشکلی برایم پیش آمد، جز خودم جان امدادگرانی را هم که برای نجاتم می‌آیند به خطر می‌اندازم. پناه بر خدا، اگر اتفاقی برای‌شان بیفتد پاسخ خدا و بنده خدا را چه بدهیم؟

کولاک و یخبندان که می‌شود، نیروهای امدادگر و پلیس شبانه‌روز به خودروهای گرفتار در برف کمک می‌رسانند. کسی که سفرش ضروری نیست و آگاهانه راهی جاده می‌شود، آن بندگان خدا را هم به زحمت می‌اندازد. هنگام برف و یخبندان از سفرهای غیرضروری و صعود به کوه‌ها و ارتفاعات بپرهیزیم.

 

به این موضوع که فکر می‌کردم، لطیفه‌ای هم یادم آمد: شخصی در کوهستان گم شد. امدادگران برای پیدا کردنش بسیج شدند. هرچه تلاش کردند با او تماس بگیرند، گوشی‌اش جواب نداد. طرف بعد از 24 ساعت خودش راه را پیدا کرد و برگشت. پرسیدند چرا تلفنت را جواب نمی‌دادی. گفت: شماره ناشناس جواب نمی‌دم.

 

انقلاب اسلامی را باور دارم...

 

ما انقلاب اسلامیِ ملت ایران در سال 57 را باور داریم و ارزش‌های نهفته در آن و مبتنی بر آن‌ (مشخصاً اسلام و استقلال و آزادیِ انسان از اسارت نفس و مستکبران جهان) را نجات‌بخش انسان می‌دانیم. و باورمان چنین است که هر جا کاستی و ضعفی رخ می‌دهد، نه به‌علت ناکارآمدیِ ارزش‌های انقلاب اسلامی که بالعکس، نتیجه‌ی فاصله گرفتن از آن ارزش‌هاست.

 

جمهوری اسلامی نیز مانند هر حکومت دیگری مستلزم نظارت مستمر مردم و مطالبه‌گری و نقش‌آفرینی مستقیم آن‌هاست تا دست افراد و جریان‌های کارنابلد، فاسد یا حتی خائن به مناصب حکومتی و نهادهای تصمیم‌ساز نرسد.

 

محکومیت چندین متهم دانه‌درشت تنها طی چند سال اخیر، بازپس‌گیری چندین شرکت بزرگ در جریان واگذاری‌های غیراصولی به بخش خصوصی و بازگرداندن چندین شرکت بزرگ راکد (مثل هپکو) به چرخه تولید نشان داد که مطالبه‌گری مردم و رسانه‌ها اگر درست و مستمر باشد، سرانجام بر غول کریه و متعفنِ فساد فائق می‌آید.

 

جمهوری اسلامی ایران به فضل خدا در حالی وارد چهل‌وچهارمین سال حیات خود می‌شود که دام‌ها و دسیسه‌های متعددی را با قدرت و سلامت پشت سر نهاده است: قائله کردستان و جنایت‌های گروهک‌های بی‌رحم و تجزیه‌طلب در همان سال‌ نخست پس از انقلاب، ترور مردم و شخصیت‌های نظام به‌دست سازمان منافقین و دیگر گروهک‌های منافق، جنگ تحمیلیِ هشت‌ساله، تلاش دشمن برای نفوذ در لایه‌های مختلف حاکمیت، تحریم‌های شدید اقتصادی و علمی و صنعتی و نیز هجمه‌های گسترده تبلیغاتی،  شماری از دسیسه‌های قدرت‌ها برای برانداختن نظام جمهوری اسلامی بود.

 

از خدا مسئلت داریم که یاری‌مان کند تا برای رشد و پیشرفت جامعه و کشورمان عنصر مهم و موثری باشیم و نظامی را که به بهای خون صدها هزار شهید به دست‌مان رسیده است، به‌خوبی حراست کنیم. از حضرتش مسئلت می‌کنیم که این نظام و رهبر و ملت را مستدام بدارد و انقلاب ما را به انقلاب امام موعود، حضرت مهدی ارواحنا فداه و عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف متصل فرماید، ان شاء الله

 

امت واحده

زلزله‌ی خوی که رخ داد، باز همان‌هایی به کمک مردم رفتند که طی چند ماه گذشته آماج تهمت و ناسزای برخی افراد و جریان‌های خاص بودند؛ سپاه، بسیج و گروه‌های جهادی و طلبه در کنار ارتش و هلال احمر به مردم عزیز خسارت‌دیده امداد می‌رسانند. البته که تهمت‌ها و زخم‌زبان‌ها تمامی ندارند. شاید در کمک به زلزله‌زدگان هنوز هم کمبودهایی باشد، اما کسی که داوطلبانه زندگی گرم و نرمش را رها می‌کند و در سرمای زمستان به دل آوار و سرما می‌زند، نیتش گره‌گشایی است و آنچه از دستش برمی‌آید انجام می‌دهد.

 

 

مقابله با واسطه‌گری بی‌جا

به نام خدا

 

بخش چشمگیری از گرانیِ مسکن و خودرو نتیجه‌ی واسطه‌گری و دلالی است.

خدا را شکر، کلیات طرح اخذ مالیات از سوداگری و سفته‌بازی اخیرا در مجلس تصویب شد که فعلا اقلامی مثل مسکن، خودرو و طلا را شامل می‌شود. امیدوارم نهایتا قانون خوبی از دلش بیرون آید که جاذبه دلالی را بکاهد و تا حد ممکن بازدارنده باشد.

 

تجارت شغل شریفی است اما دلال‌بازی مخرب است و به‌ویژه در حوزه‌ی اقلام ضروری زندگی مردم، آثار ویرانگری دارد.

 

واسطه‌گری در حوزه‌ی محصولات کشاورزی نیز اسف‌بار است که امیدوارم روزی ریشه‌کن شود. کشاورزانی که محصول‌شان را با زحمت و هزینه می‌پرورند، سود اندکی نصیبشان می‌شود، اما واسطه‌هایی که در تولید محصول کمترین نقشی نداشتند، با خرید محصول به قیمت نازل و فروش آن با سودی که حق‌شان نیست، پولی بسیار بیشتر از کشاورز کسب می‌کنند. بازنده نهایی، کشاورز و البته مصر‌ف‌کننده است که محصول کذایی را گاهی با چند برابر قیمت واقعی می‌خرد.

 

مجلس موظف است با هر فعالیت مخربی که خواسته یا ناخواسته، جمهوری اسلامی و منافع ملت را فدای منافع شخصی یا گروهی خود می‌کند، بستیزد. مردم اگر عزم نمایندگان برای مقابله موثر با نواقص و مفاسد را ببینند، حتما حمایت‌شان می‌کنند.

 

 

پناه بر خدا از ناسپاسی

بسم الله الرحمن الرحیم

 

فکر می‌کنید مردم دنیا هر سال چقدر غذا هدر می‌دهند؟ آمارهایی که خواندم هولناکند!

هر سال حدود 1.3 میلیارد تُن غذا و خوراکی در دنیا هدر می‌رود. عدد وحشت‌آوری است؛ به عبارت دیگر یعنی 1 تریلیون و 300 میلیارد کیلوگرم هدررفتِ غذا در سال! و ترسناک‌تر آن‌که حدود 830 میلیون نفر در دنیا به معنای واقعی کلمه از گرسنگی رنج می‌برند.

اگر 1.3 میلیارد تن دورریزِ غذا را بر 830 میلیون نفر تقسیم کنید، به هر نفر در سال 1.5 تن غذا می‌رسد؛ یعنی همان مردمی که به غذای کافی دسترسی ندارند، می‌توانند هر روز بیش از 4 کیلوگرم غذا سهم ببرند. آمار هدررفتِ مواد خوراکی در ایران هم نگران‌کننده است: خبرگزاری میزان نوشته بود، 35 میلیون تن در سال!

حدود یک‌سومِ غذای تولیدی در دنیا به اَشکال مختلف ضایع می‌شود؛ بخشی در مرحله تولید، بخشی در مرحله انتقال و یا نگهداری و بخشی در مرحله پس از خرید و مصرف.

 

 

با تمام این‌ها، هستند افراد و شرکت‌ها و دولت‌هایی که به بهانه‌های مختلف مثل کنترل قیمت، جلوگیری از زیان و مازاد تولید، دام و طیور و انبوهی از محصولات کشاورزی را عامدانه معدوم می‌کنند.

 

خدا چه صبور و بخشاینده است. اگر بنا بود انسان متناسب با چنین ناسپاسیِ بزرگی تاوان ببیند، مستحق چه مجازاتی بود؟

 

چگونه انتظار داریم در چنین دنیایی دل‌های‌مان بخندد؟ خدایا ما را ببخشای و یاری‌مان فرما تا کاری کنیم. یادمان باشد هر شب که با شکم سیر چشم روی هم می‌گذاریم، صدها میلیون‌ زن و مرد و کوچک و بزرگ و از جمله (طبق برآوردها) 14 میلیون کودک زیر 5 سال با سوء تغذیه و چه‌بسا با شکم گرسنه به خواب می‌روند.

 

کمترین کارهایی که از دست‌مان بر می‌آید:

• به‌اندازه‌ی نیازمان بخریم
• آنچه را خریدیم درست و در جای مناسب نگهداریم تا فاسد نشود
• تا گرسنه نشده‌ایم چیزی نخوریم و قبل از آنکه کاملا سیر شویم از خوردن دست بکشیم
• داشته‌های‌مان را با دیگران و بویژه با نیازمندان هم تقسیم کنیم