آنچه بر سوریه گذشت، گرچه تلخ و غمبار بود، امید است ملت‌های منطقه را به خود آورد و بیدارتر کند. اگر در 1398 یعنی همان سالی که مجلس عراق به اخراج آمریکا از خاک کشورشان رأی داد، ملت عراق اجرای مصوبه مجلس را بی‌وقفه مطالبه می‌کرد و دولت عراق گردن می‌نهاد، شاید امروز منطقه وضعیت دیگری می‌داشت.
ماجرای سوریه برای کسانی هم که هنوز به مذاکره با غرب امید دارند تلنگری است، اگر دریابند! با کسانی طرفید که جامعه بشری را نه تا حد جنگل که به کمتر از آن تنزل داده‌اند. می‌کُشند و می‌دزدند و می‌بَرند. آمریکا روز روشن نفت سوریه را می‌برد و صهیون‌ها تا می‌توانند از خاک سوریه می‌دزدند.
اما خدا وقتی بخواهد، از دل تهدیدها و بحران‌ها نیز فرصت می‌روید. وقتی پای بیگانه به کشوری باز می‌شود، نتیجه طبیعی آن ظهور مقاومت است. سوریه در دوران زمامداری اسد، بسیج مردمی قوی و متشکلی نداشت. اما با شرایطی که آمریکا و اردوغان با دست خود رقم زدند، شکل‌گیری جنبشی مستقل و مردمی در سوریه را انتظار می‌کشیم.
انسان را از سلطنت خدا گریزی نیست. اشرار عالم هر طرحی که بریزند، باز درون طرح خدا هستند.
- ۰ نظر
- ۲۲ آذر ۰۳ ، ۲۱:۳۴
