وداع با ماه: خدایا! ما اهل این ماهیم...

السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ مَطْلُوبٍ قَبْلَ وَقْتِهِ، وَ مَحْزُونٍ عَلَیْهِ قَبْلَ فَوْتِهِ 

 

«...سلام بر تو که قبل از آمدنش خواستارش بودیم و پیش از رفتنش بر او اندوهگینیم.

سلام بر تو؛ چه بدی‌ها که به سبب تو از ما برطرف شد؛ و چه خوبی‌ها که به وسیلۀ تو بر ما فرو ریخت.

سلام بر تو و بر شب قدری که از هزار ماه بهتر است.

سلام بر تو که دیروز، نسبت به تو چه خواستار و آرزومند بودیم؛ و فردا به سوی تو، چه بسیار شوق داریم.

سلام بر تو و بر فضیلتت که از آن محروم شدیم؛ و بر برکات گذشته‌ات که از ما گرفته شد.

خدایا! ما اهل این ماهیم که ما را به سبب آن شرافت و بزرگی بخشیدی؛ و با لطف و احسانت بر انجام اعمالش ما را موفّق فرمودی. هنگامی‌که تیره‌بختان وقتش را نشناختند؛ و از بخت بدشان، از فضیلتش محروم شدند.

تویی صاحب اختیار و سرپرست؛ که ما را به شناسایی آن برگزیدی و به راه و روش آن هدایتمان کردی؛ و ما به توفیق تو، با همۀ کوتاهی و تقصیر، عهده‌دار روزه و شب‌زنده‌داری او شدیم؛ و در آن اندکی از بسیار را به جا آوردیم.

و عذر ما را در کوتاهی از ادای حقّت بپذیر و عمرهای ما را که پیش روی ماست، به ماه رمضان آینده برسان؛ و چون ما را به آن رساندی، بر انجام عبادتی که شایسته توست، یاریمان فرما؛ و به انجام طاعتی که سزاوار آن ماه است، برسان؛ و عمل شایسته‌ای که سبب تدارک حقّ توست، در آن دو ماه از ماه‌های روزگار، به دست ما جاری فرما.

خدایا! در هر گونه لغزشی که در این ماه رمضانمان وارد شدیم از گناه کوچک یا بزرگ، یا معصیتی که در آن مرتکب شدیم، یا خطایی که در آن کسب کردیم از روی عمد یا فراموشی که در آن به خود ستم روا داشتیم، یا به آن پردۀ حرمت دیگری را دریدیم؛ پس بر محمّد و آلش درود فرست و ما را به پرده‌پوشی‌ات بپوشان و به گذشتت از ما بگذر و ما را به خاطر گناهی که کردیم، در برابر دیدۀ بدخواهانۀ ناپاکان قرار مده و زبان طعنه زنندگان را به روی ما باز مکن؛ و ما را به رأفت و لطفت که پایان نمی‌پذیرد و بر پایۀ احسانت که کاستی ندارد، به اعمالی بدار که باعث ریزش گناهان و کفارّۀ اموری شود که در این ماه، از ما ناپسند شمردی.

خدایا! بر محمّد و آلش درود فرست و مصیبت از دست رفتن رمضانمان را جبران کن و روز عید و فطرمان را بر ما مبارک فرما و آن را از بهترین روزهایی که بر ما گذشته قرار ده، جلب کننده‌ترین روز نسبت به بخشش و محو کننده‌ترین زمان برای گناه؛ و معاصی پنهان و آشکارمان را بیامرز...»

 

فرازهایی از دعای چهل و پنجم «صحیفه سجادیه» معروف به دعا به هنگام وداع با ماه مبارک رمضان

ترجمه استاد حسین انصاریان

متن و ترجمه کامل دعا در این نشانی

 

 

 

 

از خودت شکایت کن

عده‌ای وقتی فقر و ظلم و فساد و فحشا می‌بینند، بدون رعایت ادب در لحن و سوال، می‌پرسند که چرا خدا کاری نمی‌کند. در پاسخ‌شان می‌گویم، اگر قرار بود خداوند آنچه را که بر انسان تکلیف کرده است، خود انجام دهد، دیگر چرا اصلاً به این دنیا آمدیم و چرا فقر و ظلم و تباهی ممکن شد که خدا بخواهد آن‌‌را ریشه‌کن کند؟!

چنین می‌اندیشم که دنیا عرصه‌ی امتحان است تا هر انسانی عیار ایمانش را بداند و بندگان بی‌مسئولیت و سست‌ایمان به جایگاه اُخروی و ابدی‌‌شان معترض نشوند و عذر نیاورند که اگر خدا به ما میدان می‌داد، ما هم نیکویی می‌کردیم و به یاری فقرا و مظلومان می‌شتافتیم. در عین حال چنین آموخته‌ام که اگر انسان خالصانه برای خدا بکوشد و در حد وسع خود به کمک فقرا و مظلومین بشتابد و در برابر ظلم و فساد و فحشا بایستد، قطعا نصرت خداوند شامل حالش می‌شود و خداوند اجر نیکوکاران را ضایع نمی‌کند. 

توضیح تکمیلی: برگ خشکی بی‌علم و اراده و حکمت خدا بر زمین نمی‌افتد. خیرها و شرهایی هم که به‌سوی انسان می‌آیند، از قاعده‌ی مذکور مستثنی نیستند، لیکن متن، اشاره‌ی مختصری به موضوع بود. درباره‌ی سبب خیر و شر و علت سختی‌هایی که برای انسان پیش می‌آید، گویاتر از آیات قرآن و کلام معصومین سلام‌الله‌علیهم نخواهیم یافت.

خدایا ما را بر تکالیف‌مان آگاه و بر به‌جا آوردن‌شان موفق‌مان فرما.

 

حضرت پروردگار

خدایا به حق شب قدر، ما را همیشه و تا ابد بنده‌ و شیفته‌ی حقیقی خود بفرما... خدایا دل امام زمان‌مان ارواحنا فداه را از ما راضی بفرما... خدایا از ما راضی باش...

 

 

حیفم آمد عمل نکنیم

این صوت از مرحوم استاد سید عبدالله فاطمی‌نیا را شنیدم، حیفم آمد منتشر نکنم. ببینیم و بشنویم و عمل کنیم و باورمان است که خدا دعای‌مان را اجابت می‌فرماید و مرحوم استاد را هم دعا کنیم، ان شاء الله

برای دریافت فایل، این پیوند را کلیک کنید.

حجم فایل کمتر از 2 مگابایت است.

 

 

بهارِ من امامِ زمانِ من است

اسفند پارسال با سالروز ولادت امام‌مان‌ حضرت ولی عصر که سلام خدا بر او باد، به پیشواز سال 1401 رفتیم و باز اسفند امسال با سالروز میلاد ایشان به بدرقه‌ی سال 1401 و به استقبال نوروز می‌رویم. سال‌مان بین دو نیمه‌ی شعبان بود و سال پیشِ رو نیز چنین خواهدبود.

بهار طبیعت، نشانه است؛ وقتی تمام عالم هر سال با آمدن بهار نو می‌شود و رستاخیز می‌کند، چگونه انسان و انسانیت را بهاری نباشد؟! اما بهار طبیعت و بهار حقیقت را تفاوتی است. بهار طبیعت، هر سال به‌سوی‌مان می‌آید اما برای رسیدن به بهار حقیقت، باید به‌سویش گام برداریم.

خدای مهربان توفیق‌مان دهد تا در لحظه‌ی سال نو امام‌مان را یاد کنیم و ظهورش را از خدا بخواهیم. بی‌ظهور امام، طعم شیرین حیات حقیقی در دولت کریمه‌ی حضرت را نخواهیم چشید. از خدا بخواهیم تا ما را در عمل به تکالیف‌مان یاری دهد. از خدا ظهور بهار حقیقی را مسئلت می‌کنم.