ندبه

بزرگی گفته بود حتی در جمع‌های دوستانه و خودمانی از شوخی‌های کلامی جلف و زننده بپرهیزید که دل را تاریک و ظلمانی می‌کند.

گاهی که تلویزیون بعضی از آثار دهه شصت و هفتاد ایران را نمایش می‌دهد، پاکیزگی کلام‌ و حتی بازی و پوشش موقّر بازیگران‌، حسرت‌ مخاطب را برمی‌انگیزد که: بر سر آن سینمای خویشتن‌دار چه آمد و چرا در مواردی، بی‌شرمی و دریدگی و پلشتی جایش را گرفت.

شاید ترکش همان ابتذال نسبی در سینما بود که متاسفانه در یکی دو دهه اخیر و تا همین چندسال پیش بر پیکر تلویزیون نیز زخم زد و بعضی از کارهای به‌اصطلاح طنز یا کمدی تلویزیون به کنایه‌ها و شوخی‌های دوپهلو و زننده آلوده شد.

بی‌حیایی و دریدگی حتی در گفتار، فرهنگ عمومی جامعه را خراب می‌کند و قبح گناه را تدریجا از بین می‌برد.

به بعضی از خانواده‌ها باید خیرخواهانه یادآوری کرد که به تماشای هیچ اثر مبتذلی ننشینید و جیب کسانی را پر نکنید که حرمت‌ شما مخاطبان را نگاه نمی‌دارند؛ که اگر برای‌تان حرمت قائل بودند، در مقابل شما و خانواده و فرزندان‌تان زشت نمی‌گفتند و بر پرده سینما پرده‌دری نمی‌کردند.