کلیشه‌های مشکل‌ساز
چه کسی گفته مهندسی کامپیوتر از مهندسی کشاورزی بهتر است؟! چه کسی گفته بچه‌‌های زرنگ فقط تجربی و ریاضی بخوانند و سراغ علوم انسانی نروند؟! چه کسی گفته تیزهوش‌ها فقط جذب مهندسی و پزشکی شوند و اقتصاد و مدیریت و رسانه را رها کنند؟!
ایران با وجود تحریم‌ها و مشکلات مختلف، هم در پزشکی و هم در فنی و مهندسی خوش درخشیده. در پزشکی و فناوری نانو تقریبا در قله‌ایم و در صنعت گاز و پتروشیمی و صنایع فضایی و دریایی و ساخت نفتکش و زیردریایی و طراحی و ساخت پل و تونل و بزرگراه روی پای خودمان هستیم؛ چرا؟ چون نخبه‌های‌مان جذب همین رشته‌ها می‌شوند.
حالا کمی فکر کنیم و ببیینم کجاها ضعف داریم؟ عمدتا در اقتصاد، در رسانه، در مدیریت و در جامعه‌شناسی و... یعنی همان علوم انسانی یا حوزه‌های مرتبط.
ضعف‌های‌مان همان‌جاهایی است که نخبه‌های‌مان کمتر واردش شده‌اند. چرا در حوزه رسانه ضعیفیم؟ چرا تلویزیون و مطبوعات‌مان در حد و اندازه ملت و دستاوردهایش نیست؟ چرا با وجود مهندسان و دانشمندان و نخبگان مجرب، اقتصادمان می‌لنگد و بخشی از نعمت‌ها و منابع بزرگ انسانی و مالی و علمی‌مان را هدر می‌دهیم؟ چرا پیچیده‌ترین جراحی‌ها را انجام می‌دهیم اما منابع انسانی‌مان را درست مدیریت نمی‌کنیم؟ چرا رشد شهرهای‌مان درست و اصولی نیست؟ چرا ماهواره‌های‌مان در فضا جولان می‌دهند اما صنعت خودروی‌مان چنین آشفته است؟
جامعه اگر بهترین دانشمندان و مهندسان و پزشکان را هم داشته باشد، باز به مدیر و اقتصاددان و جامعه‌شناس و نویسنده و رسانه‌های کاربلد و قوی نیاز دارد.
می‌بینید کلیشه‌ها و پیش‌فرض‌های غلط با ما چه می‌کنند و چه بلایی سرمان می‌آورند؟! جامعه سالم و قوی نیروهای مستعدش را باید در همه عرصه‌ها درست و متوازن توزیع کند تا جامعه نیز درست و متوازن رشد کند. به کودکان‌مان یاد دهیم و خود نیز مراقب باشیم با کلیشه‌های نادرست، برای خودمان، کودکان‌مان و جامعه‌مان مشکل نسازیم.
