و فرمود...

هنگامی که فاطمه ^{(سلام‌الله‌علیها)} بیمار شد، همان بیماری که در آن وفات یافت، زنان مهاجر و انصار برای عیادت خدمتش حاضر شدند و عرض کردند: چگونه صبح کردی ای دختر رسول خدا؟

 

او در پاسخ، حمد خدا به‌جا آورد و بر پدرش ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)} درود فرستاد، سپس فرمود:

به‌خدا در حالی صبح کردم که از دنیای شما متنفرم، مردان شما را دشمن می‌شمرم و از آن‌ها بیزارم.

آن‌ها را آزمودم و دور افکندم، و امتحان کردم و مبغوض داشتم. چه زشت است شکسته شدن شمشیرها و بازی کردن بعد از جِدّ و کوبیدن بر سنگ و شکافته شدن نیزه‌ها و فساد عقیده و گمراهی افکار و لغزش اراده‌ها و «چه بد اعمالی از پیش برای آن‌ها فرستاد، نتیجه آن خشم خداوند بود و در عذاب جاودانه خواهد ماند¹». و چون چنین دیدم مسئولیت آن را به گردن‌شان افکندم و بار سنگین گناه آن‌را بر دوش‌شان و ره‌آورد هجومش را بر عهده آن‌ها نهادم.

وای بر آن‌ها، چگونه خلافت را از کوه‌های محکم رسالت و شالوده‌های متین نبوت و رهبری و جایگاه نزول وحی و جبرئیل امین و آگاهان در امر دنیا و دین کنار زدند؟

«آگاه باشید زیان آشکار همین است²»

 

آن‌ها چه ایرادی به ابوالحسن علی ^{(سلام‌الله‌علیه)} داشتند؟

والله آن‌ها ایراد می‌گرفتند به شمشیر بُرنده‌ی او و بر بی‌اعتناییش در برابر مرگ در میدان نبرد، و قدرت او در جنگ و ضربات درهم‌شکننده‌اش بر دشمن. 

 

به‌خدا سوگند [اگر امر خلافت با او بود] هرگاه مردم از جاده حق منحرف می‌شدند و از پذیرش دلیل روشن سرباز می‌زدند، آن‌ها را با نرمی به‌سوی منزل مقصود سیر می‌داد، سیری که هرگز آزاردهنده نبود، نه مَرکب ناتوان می‌شد و نه راکب خسته و ملول.

و سرانجام آن‌ها را به سرچشمه زلال وارد می‌کرد، نهری که دو سویش مملو از آب بود، آبی که هرگز ناصاف نمی‌شد، سپس آن‌ها را پس از سیرابی کامل بازمی‌گرداند و سرانجام او را در پنهان و آشکار خیرخواه خود می‌یافتند.

او هرگز از دنیا بهره نمی‌گرفت، و از آن سودی جز سیراب کردن تشنه‌کامان و سیر کردن گرسنگان نداشت.

و در این‌جا دنیاپرست از زاهد و راستگو از دروغگو برای همه آن‌ها روشن می‌شد.

«و اگر اهل شهرها و آبادی‌ها ایمان می‌آوردند و تقوا پیشه می‌کردند، برکات آسمان و زمین را بر آن‌ها می‌گشودیم، ولی تکذیب کردند و ما هم آنان را به کیفر اعمال‌شان مجازات کردیم³».

«و ظالمان این گروه نیز به‌زودی گرفتار بدی‌های اعمالی خواهندشد که انجام داده‌اند و هرگز عاجزکننده نیستند [و نمی‌توانند از چنگال عذاب بگریزند]⁴». آری این سرنوشتی است که در انتظار آن‌هاست...

 

 

فرازهایی از خطبه حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها در جمع زنان مدینه

متن کامل را در این نشانی بخوانید.

 

ارجاعات قرآنی:

1. مائده 80
2. زمر، 15
3. اعراف، 96
4. زمر، 51

 

سوره: فصل انقلاب فاطمی

حدود دو سه هفته‌ی پیش با خود می‌اندیشیدم که در این شب‌ها جای «سوره» چه‌ خالی است. برنامه «سوره» در فاطیمه و رمضان و محرمی که گذشت، با سه فصل «سقیفه»، «نهج‌البلاغه» و «کوفه» باب‌های مهمی از تاریخ صدر اسلام را گشود که اغلب تاکنون مهجور و مغفول مانده‌ بودند. شخصاً مطالب جنابان «محمدحسن زورق» در فصل سقیفه و «اصغر طاهرزاده» و «حامد کاشانی» در فصل کوفه را فراموش نمی‌کنم. به‌راستی خط فکریِ برخی از خواص و صحابه پیامبر خدا (ص) چه بود که پس از رحلت حضرتش چنان وقیحانه از غدیر عبور کردند تا سالیانی بعد فاجعه کربلا رقم بخورد؟ بدون کشف ریشه‌ها نمی‌توان رویدادها را درست تحلیل کرد. 

 

مخاطب «سوره» نه منفعل که باید فعال باشد. در هر شب از هر فصل، صاحب‌نظری میهمان برنامه است و از منظری خاص به موضوع می‌پردازد. به یاد دارم که طی حدود یکی دو سال پیش بر دیدگاهی از دو میهمان در دو برنامه مجزا نقدی جدی داشتم. اما «سوره» در کلیت خود، رویدادها و مباحث دقیق و گاهی کمتر بازگوشده‌ی تاریخی و اجتماعیِ اسلام را در افقی گسترده فراروی‌ مخاطب می‌نهد. لذا مخاطب باید بشنود، بیاندیشد، بکاود و آنچه را که با قرآن و سنت شیعه منطبق است، دریابد و بپذیرد.

 

با نزدیک شدن سالروز شهادت بانوی دو عالم سلام‌الله‌علیها، فصل جدید سوره با نام «انقلاب فاطمی» نیز چند روزی است که آغاز شده است.

 

«سوره» فصل «انقلاب فاطمی» هر شب، ساعت 22:30 از شبکه 4 سیما پخش می‌شود. بازپخش آن‌را می‌توانید ساعت 13:30 روز بعد ببینید.

 

نشانیِ صفحه‌ی ‌ویژه برنامه سوره در تارنمای شبکه 4 سیما

 

از خدای بزرگ برای عوامل برنامه و از جمله برای سردبیر و مجری محترم آن، مسعود دیانی، خیر مسئلت دارم.

 

 

گریستن نور بر نور

درود بر تو ای فرستاده خدا از من و دخترت که در کنارت آرمیده، و زودتر از دیگران به تو رسیده. ای فرستاده خدا! مرگ دختر گرامی‌ات عنان شکیبایی از کفم گسلانده و توان خویشتنداری‌ام نمانده.

 

اما برای من که سختی جدایی تو را دیده و سنگینی مصیبتت را کشیده‌ام جای تعزیت است نه هنگام تسلیت. تو را بالین ساختم در آن‌جا که شکاف قبر تو بود، و جان گرامی‌ات میان سینه و گردنم از تن مفارقت نمود. «همه ما از خداییم و به خدا بازمی‌گردیم.» امانت بازگردید، و گروگان به صاحبش رسید.

 

کار همیشگی‌ام اندوه است و تیمارخواری، و شبهایم شب‌زنده‌داری. تا آن‌که خدا خانه‌ای را که تو در آن به سر می‌بری برایم گزیند و این غم که در دل دارم فرونشیند. زودا دخترت تو را خبر دهد که چه‌ سان امتت فراهم گردیدند، و بر او ستم ورزیدند.

از او بپرس چنان‌که شاید و خبر گیر از آن‌چه باید، که دیری نگذشته و یاد تو فراموش نگشته. درود بر شما، درود آن که بدرود گوید نه که رنجیده است و راه دوری جوید. اگر بازگردم نه از خسته‌جانی است، و اگر بمانم نه از بدگمانی است، بلکه امیدوارم بدان‌چه خدا شکیبایان را وعده داده و پاداشی که برای آنان نهاده.

 

ترجمه سیدجعفر شهیدی از خطبه 202 نهج‌البلاغه، که مروی است حضرت امیرالمومنین هنگام دفن سیده زنان، حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیهما ایراد کرد.

 

سفر شهادت

خوشا به حال‌تان... غلتیدن در خون خویش و پر کشیدن سوی خدا از حرمی که سراپایش بوی بهشت می‌دهد، فضیلتی است که خدا آن‌را قسمت شما فرمود.

شهادت گوارای‌تان باد. اللهم الرزقنا...

 

ما را بپذیر...

ای بهترین بنده و برگزیده خدا بر زمین، ما را هم شریک غم‌ها و اشک‌های خود فرما و دعای‌مان کن... به دعای تو همیشه سخت محتاجیم...

اللهم عجل لولیک الفرج...