خیره ماندن به درهای بسته، انسان را از درهایی که به رویش باز هستند، غافل می‌کند.
تخصصم تحلیل سیاسی نیست اما تا جایی که برهان و تجربه‌ام قد می‌دهد فکر می‌کنم که آمریکا هرگز به خواست خود، تحریم‌هایش علیه ایران را لغو نخواهد کرد. لذا هر دولتی در ایران که روی لغو تحریم‌ها حساب باز کند، فرصت‌هایش را هدر داده است.
می‌پرسید چرا؟ می‌پرسم چرا که نه؟!
از نظر آمریکایی‌ها تحریم سلاحی است که با آن می‌توانند به مردم و سپس به حکومت ایران فشار بیاورند؛ آنقدر که (به خیال خام‌شان) یا حکومت سقوط کند و یا دست‌کم دست‌وبال جمهوری اسلامی بسته بماند.
با چنین اوصافی چرا انتظار داریم که آمریکا سلاحی مثل تحریم را راحت از دست بدهد؟ در ازای لغو تحریم‌های ایران (که امتیازی برای ایران است) چه امتیازی عایدش می‌شود؟ جلوگیری از دست‌یابی ایران به سلاح هسته‌ای؟
آمریکا خوب می‌داند که ایران در پی ساخت سلاح هسته‌ای نیست که اگر بود تاکنون ساخته و اندوخته بود، همانطور که موشک و پرتابگر ماهواره ساخت و کنش‌گریِ موثرش در منطقه را گسترش داد و منتظر اجازه غرب نماند.
فناوری هسته‌ای، توانمندی حساسیت‌برانگیزی است و بهانه و دستاویز راحت‌تری برای اعمال تحریم علیه ایران است، وگرنه چنانچه موضوع هسته‌ای نبود، آمریکا چیزهای دیگری مثل صنعت موشک و حقوق بشر را بهانه می‌کرد همانطور که قبلا هم بارها چنان کرده‌اند.
بر همین اساس، وعده تلاش برای رفع تحریم‌ها در رقابت‌های انتخابات ریاست جمهوری ایران، برای بنده جذابیتی ندارد و هرگز مبنایی برای انتخاب نامزد موردنظرم نیست.
پس برای رفع تحریم‌ها تلاش نکنیم؟
البته که باید تلاش کنیم اما ظرفیت‌های دولت و کشور را به بله یا خیر غربی‌ها گره نزنیم.
چاره کار؟
بی‌اثر کردن تحریم‌ها!
فرصت‌های جدید متعددی فراروی‌مان است که اتفاقا با توجه به شرایط جاری دنیا دست‌یافتنی‌تر شده‌اند. دولت شهید رئیسی چنین فرصت‌هایی را خوب شناخت و در راه درستی گام نهاد: پیوستن به پیمان‌های شانگهای و بریکس، تقویت ارتباط با کشورهای همسایه و همسو، کنار گذاشتن دلار و جایگزین کردن پیمان‌های پولی مشترک، اقدام عملی در حوزه دیپلماسی اقتصادی و...
امیدوارم دولت و دولت‌های بعدی، قدر فرصت‌های فراهم شده را بدانند و برای تقویت‌شان بکوشند و ما هم هر جا که هستیم و هر طور که می‌توانیم کمک‌شان کنیم.
خدایا بهترین خیرها را نصیب‌مان فرما
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و اهلک اعدائهم
- ۰ نظر
- ۰۴ تیر ۰۳ ، ۱۷:۱۵
هنوز هم وقتی تصویرت را می‌بینم یا صدایت را می‌شنوم باورم نمی‌شود که از دیدن تو و وزیر لایق‌ات محروم شده‌ایم و دیگر حضورت بین مردم و شتابان رفتنت از شهری به شهری و از روستایی به روستای دیگر را نخواهیم دید. اما می‌دانم که به لطف خدا شما ما را می‌بینید و صدای‌مان را می‌شنوید. 