آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد!
آگهی‌های تلویزیون یا قفسه فروشگاه‌ها را که می‌بینم غصه‌ام می‌گیرد. خیلی از اجناس ایرانی اسم خارجی دارند و همان اسم را هم با خط انگلیسی نوشته‌اند! کارآفرین ایرانی، کارگر ایرانی، کارخانه ایرانی، سرمایه ایرانی، مواد اولیه ایرانی... اما وقتی روی بسته‌بندیش نام خارجی می‌زنند، خستگی به تن همه می‌مانَد! نام‌گذاری بعضی از مغازه‌ها و فروشگاه‌ها هم گاهی چنین وضعی دارد. طوری شده که وقتی کالایی با اسم و خط فارسی می‌بینم ذوق می‌کنم و می‌خواهم از طرف تشکر کنم!
علتش چیست؟ توجیه‌تراشی، مسئولیت‌ناپذیری یا خودباختگی؟! نمی‌دانم! قانون‌گذار و مجری قانون کجای کارند؟! خود ما مسئولیتی نداریم؟ همین حالا می‌توانم فهرستی از محصولات خوراکی و غیرخوراکی و خدماتی نام ببرم که همگی نام‌شان خارجی یا خارجی‌طور است؛ یعنی اسمی برایش انتخاب می‌کنند که خارجی به‌نظر برسد. نفوذ فرهنگی که شاخ و دم ندارد! از انگلیس و آمریکا کم مصیبت کشیدیم؟!
شاید اگر می‌دانستیم نیاکان‌مان خط خوش و زبان آهنگین ما را با چه زحمتی از دل کوره‌راه‌های تاریخ گذرانده و به دست ما رسانده‌اند، بهتر و بیشتر حراستش می‌کردیم. قدر داشته‌های‌مان را بدانیم. اگر کالایی خریدید و دیدید نام یا خطش انگلیسی است، به روابط عمومی کارخانه زنگ بزنید و اعتراض‌تان را به گوشش‌شان برسانید. مطالبه‌گری و نقد و تشویق اگر به‌جا باشد، برکت دارد و تدریجا اثر می‌گذارد، ان شاء الله.
