کاغذبازی
خیلی از کسانی که قبلا دریافت مجوز کسب‌وکار از فلان سازمان و بهمان اداره را تجربه کرده‌اند، می‌دانند که چه کار شاق و زمان‌بری بود و چطور تاب و توان را از متقاضی می‌ربود. تازه، برای شروع بعضی از کسب‌وکارها باید از چند جای مختلف مجوز می‌گرفتید که هر کدام دنیایی داشت و چون مجوزها معمولا مهلت محدودی (مثلا دوساله) دارند، گاهی پیش می‌آمد که طرف، مجوز اول را می‌گرفت و می‌رفت برای خان دوم؛ اما قبل از اخذ مجوز دوم، مهلت مجوز اول سر می‌آمد و متقاضی بی‌نوا برمی‌گشت سرخانه اول و می‌افتاد توی دور باطل و بعید نبود که در میانه راه بِبُرَد و کلاً قید مجوز و کسب مربوطه را بزند.
خیلی از شرایط صدور مجوز در کشورمان، از قدیم الایام بجا مانده و خیلی از کاغذها و تاییدیه‌هایی که از متقاضی می‌خواهند، اصلا ضرورت ندارند.
طی سال‌های اخیر رهبری شخصاً در جلسات‌شان حذف موانع دست‌وپاگیر را مطالبه کرده‌اند و یاد دارم که دولت قبلی هم برای تغییر شرایط حرف‌هایی زد اما عملا تغییر خاصی حاصل نشد و غول بوروکراسی همچنان عمر و پول و کاغذهای مجوزخواهانِ سرگردان را می‌بلعید.
سرانجام دولت رئیسی تقریبا از همان اولین هفته‌های شروع کارش پی ماجرا را گرفت و نهایتا سامانه برخط صدور مجوزها برپا و روند طولانی اخذ بسیاری از مجوزها کوتاه‌تر و سریع‌تر شد. البته موانعی سر راه بود و گویا مقاومت‌هایی هم صورت می‌گرفت و هنوز هم صورت می‌گیرد اما دیوار مهیب کاغذبازی بالاخره ترک برداشت و بساط مهر و امضاهای متعدد و انتظارهای طولانی تا حد زیادی برچیده شد. از زمان راه‌اندازی سامانه اینترنتی صدور مجوز تا حالا حدود 1.5 میلیون مجوز اینترنتی صادر شده که رقم چشمگیری است.
مزیت دیگرش جمع شدن بساط انحصار در بعضی از حوزه‌های کاری است. قبلا اعطای بعضی از مجوزها چنان محدود یا سخت و زمان‌بر بود که گاهی شماری از اندک کسانی که مجوز می‌گرفتند آن‌را با قیمت‌های چندصدمیلیونی یا حتی بیشتر به متقاضیان می‌فروختند.
متجعبم که دولت‌های قبل چرا در رفع موانع کسب‌وکار چنین تعلل کرده‌اند. وقتی کسی می‌خواهد برای خودش و چه‌بسا چندنفر دیگر شغل ایجاد کند، دستش را بگیر یا لااقل سنگ و چاله‌ها را از سر راهش بردار.
