ندبه

به مادری در شیراز (جلوی چشم فرزندش) و به خانمی در اراک (که همسر شهید است) حمله کرده‌اند که چرا فلان خانم را دعوت کردی که حجابش را رعایت کند.

پس از آشوب‌های پاییز پارسال تقریبا هرچند روز یک‌بار خبرهایی چنین تاسف‌بار منتشر شده است. چند نکته مهم را مدنظر داشته باشیم:

• امر به معروف و نهی از منکر از مترقی‌ترین قوانینی است که هر جامعه‌ی عاقلی قاعدتاً باید آرزوی تحقق‌اش را داشته باشد. فراخواندن دیگران به خوبی و نهی کردن‌شان از بدی، نمونه‌ای عالی از مسئولیت‌پذیری اجتماعی است و نشان می‌دهد که ما افراد جامعه نسبت به ضعف‌ها و کاستی‌های یکدیگر بی‌تفاوت نیستیم.
• امر به معروف و نهی از منکر از مصادیق خیرخواهی برای دیگران است. وقتی غفلت یا عیب کسی را (با مراعات قواعدش) به او تذکر می‌دهی، او را به‌سمت خیر فرامی‌خوانی، چه خودش بداند و چه نداند. دیگران هم که عیوب‌مان را با رعایت قواعدش به ما تذکر می‌دهند، در واقع ما را به‌سمت خیر فرامی‌خوانند.
• حالا فرض کنیم که شخص موردنظر، به هر علتی خیرخواهی ما را نپذیرد، آیا جوابش ضرب‌وشتم یا ناسزاگویی است؟! این چه منطق و فرهنگی است که در پاسخ به کلام، ضرب‌وشتم می‌کند؟
• کسانی که با حمله فیزیکی یا الفاظ رکیک پاسخ آمران به معروف و ناهیان از منکر را می‌دهند، در خلوت خود یا در جمع‌های دوستانه‌شان با چه رویی واژه آزادی را به زبان خواهندآورد یا چگونه از فضیلت فرهنگ و تمدن سخن خواهندگفت؟

همه ما روزی می‌میریم و با نتیجه اعمال‌مان مواجه می‌شویم. پناه می‌بریم به خدا از اینکه در آخرت حسرت بخوریم که چرا در دنیا خیرخواهی برادران یا خواهران دینی‌مان را نپذیرفتیم.