دوراهی شیطان

رژیم صهیونیستی پس از عملیات طوفان‌الاقصی خود را بر سر دوراهی مهلکی دید که هر دو سرش برای آن‌ها ویرانگر است: دوراهی واکنش متعارف و واکنش شدید و جنون‌آمیز.

حمله چندجانبه و ناگهانی حماس امنیت و اقتداری را که صهیونیست‌ها مدعیش بودند، درهم‌شکست. رژیم جعلی برای بازیابیِ وجهه ازدست‌رفته‌‌اش، راه دوم را برگزید، شاید چون می‌پنداشت که اگر واکنش سختی نشان ندهد، نه تنها اعتماد داخلی را از دست خواهدداد بلکه در آینده باید منتظر طوفان‌الأقصی‌های بیشتر و مهلک‌تری باشد. پس، حماقت مضاعفی مرتکب شد و حمله‌های وحشیانه خود را آغاز کرد. اظهارنظرهای جنون‌آمیز سران رژیم در نخستین روزهای حمله به غزه به‌خوبی نشان می‌داد که از نظر روانی به‌هم‌ریخته‌اند و بر آنچه در حال وقوع است، هیچ کنترلی ندارند. اما نفهمیدند که واکنش دیوانه‌وار و جنایات وحشیانه‌ی آن‌ها علیه مردم غزه، برای‌شان تله‌ی مرگبارتری است زیرا وجدان‌های بیدار و افکار عمومی جهانیان را علیه‌شان بسیج خواهدکرد.

در واشنگتن، پایتخت شیطان، هزاران نفر پس از برگزاری تظاهرات در حمایت از فلسطین، نماز ظهر را به جماعت اقامه کردند.

در لندن هزاران نفر با تجمع مقابل ساختمان مرکزی بی‌بی‌سی، نسبت به انتشار جانب‌دارانه‌ی اخبار به نفع رژیم صهیونیستی، اعتراض کردند.

در اروپا به‌رغم ممنوعیت تظاهرات به نفع فلسطین، جمعیت زیادی به خیابان‌ها آمدند. حتی در کشور کم‌جمعیتی مثل دانمارک، حضور مردم در صحنه چشمگیر بود.

در آمریکا دانشجویان معترض به هیلی اجازه سخنرانی ندادند و در حضورش فریاد زدند که او آزادی فلسطین را با چشم‌های خود خواهددید!

به‌گمانم در تمام 75 سال اشغالگریِ علنی رژیم صهیونیستی، دنیا چنین علیه این رژیم منحوس یک‌صدا نشده بود.

حتی شاید افراد بسیاری در جهان که قبلا مسئله فلسطین برای‌شان موضوعیت نداشت، به‌سبب جنایات اخیر صهیونیست‌ها نسبت به موضوع کنجکاو شده و به صف حامیان فلسطین پیوسته باشند. در این‌صورت، رژیم جعلی با بلاهت خود، افراد اصطلاحا خنثی را به مخالفان خود تبدیل کرده است.

 

دشمنان خدا به خیال خود نقشه می‌کشند، اما نمی‌دانند که خدا برای‌شان نقشه کشیده و آن‌ها گام‌به‌گام به‌سمت فرجام هولناک‌شان قدم برمی‌دارند.

 

 

مرد عزیز

با اشک کودکی می‌گریست و از دیدن گلی در میانه‌ی خاک و آتش ذوق می‌کرد. او با باورهای راستینش زندگی کرد و با همان‌ها پر کشید.

 

 

در تحصیلات، نمونه بود. در دانشگاه تهران الکترومکانیک خواند و با بورس تحصیلی دانشجویان ممتاز راهی آمریکا شد و در الکترونیک و فیزیک پلاسما با درجه ممتاز، دکتری گرفت. اما موفقیت‌های تحصیلی و کاری او حتی فرسنگ‌ها دورتر از وطن نتوانست روح پرتب‌وتابش را به زنجیر بکشد. سلطه‌ی پهلوی و اشغالگری صهیونیست‌ها را هرگز از یاد نبرد و تا توانست علیه‌شان جنگید. همان‌جا  همراه سایر دانشجویان مسلمان و ایرانی، انجمن اسلامی دانشجویان آمریکا را بنیان نهاد.

 

بعد از قیام 15 خرداد 1342 برای آموختن جنگ‌های چریکی عازم مصر شد. اواخر سال 49 به دعوت امام موسی صدرِ عزیز، رهبر شیعیان لبنان به جنوب لبنان رفت. جنوب عمدتا شیعه‌نشین و بسیار محروم و فقیر بود. امام موسی با همراهی چمران و دیگر یاران‌شان «حرکت محرومین» و سپس سازمان «اَمَل» را پی ریخت. انقلاب اسلامی که پیروز شد، چمران پس از 23 سال هجرت به ایران بازگشت. طی سال‌های 58 و 59 چند مسئولیت گرفت اما از شهرت و ثروت و منیّت گریزان بود.

چند روز از انقلاب نگذشته بود که جدایی‌طلب‌های کُرد به اسلحه دست بردند. چمران به کردستان رفت. قائله کردستان که خوابید، یورش رژیم صدام به ایران آغاز شده بود. چمران و دیگر یارانش ستاد جنگ‌های نامنظم را تاسیس کردند و او شخصا در میادین حاضر بود. چمران برای باورهایش جنگید و سرانجام در 31 خرداد 60 در جبهه‌ی سوسنگرد-دهلاویه به شهادت رسید.

شهادت گوارایت باد.

 

 

مردی که نشناختیم

 

 

...ما می‌گوییم تا شرک و کفر هست، مبارزه هست و تا مبارزه هست، ما هستیم. ما بر سر شهر و مملکت با کسی دعوا نداریم، ما تصمیم داریم پــرچــم «لا اله الا الله» را بر قلل رفیع کرامت و بزرگواری به اهتزاز درآوریم. پس ای فرزندان ارتشی و سپاهی و بسیجی‌ام، و ای نیروهای مردمی، هرگز از دست دادن موضعی را با تاثر، و گرفتن مکانی را با غرور و شادی بیان نکنید، که این‌ها در برابر هدف شما به قدری ناچیزند که تمامی دنیا در مقایسه با آخرت...

 

...خداوندا، در جهان ظلم و ستم و بیداد، همۀ تکیه‌گاه ما تویی، و ما تنهای تنهاییم‏‎ ‎‏و غیر از تو کسی را نمی‌شناسیم و غیر از تو نخواسته‌ایم که کسی را بشناسیم. ما را یاری‏‎ ‎‏کن، که تو بهترین یاری‌کنندگانی. خداوندا، تلخی این روزها را به شیرینی فرج حضرت‏‎ ‎‏بقیة الله ـ ارواحنا لتراب مقدمه الفداء ـ و رسیدن به خودت جبران فرما. ‏

 

دو فراز از پیام امام خمینی به ملت ایران درباره قبول قطعنامه 598

 

 

خورشید شیراز

نوشته‌اند که پس از شهادت امام هفتم علیه‌السلام، عده‌ای به گمان امامت احمد ‌ابن ‌موسی (حضرت شاهچراغ) جلوی منزل ام‌احمد اجتماع کردند. احمد ابن موسی آشکارا گفت:

آن‌چنان که شما در بیعت من هستید، من در بیعت برادرم علی ابن موسی الرضا هستم و او ولی خدا، پیشوا و جانشین پس از پدرم است.

سپس همگان با علی ابن موسی الرضا علیه‌السلام بیعت کردند و امام علیه‌السلام در حق برادرش دعا کرد.

 

حضرت شاهچراغ در زمان حضور امام رضا علیه‌السلام در طوس عازم ایران شد و با شنیدن خبر شهادت امام در شیراز ماند و همان‌جا به شهادت رسید. محل مزار ایشان تا مدت‌ها مخفی بود. مکتوب است که پدرشان امام کاظم علیه السلام او را بسیار دوست می‌داشت. محققان از تاریخ ولادت ایشان بی‌خبرند و لذا روز ششم ذی‌القعده مابین سالروز ولادت خواهر کریمه‌ ایشان حضرت فاطمه معصومه و برادر رئوف ایشان، امام علی‌ابن‌موسی‌الرضا را روز بزرگداشت حضرت شاهچراغ نامیدند. سلام خدا بر آنان. 

 

مأخذ: دانشنامه مجازی مکتب اهل بیت علیهم السلام (ویکی شیعه)

 

 

 

آه و انصاف

تقریبا هفته‌ای نیست که خبر شهادت یکی از نیروهای پلیس را در درگیری با اشرار، قاچاقچیان یا تروریست‌ها نخوانم. همین چند روز پیش «یاسر عبدلی» از ماموران پلیس حین درگیری با گروگانگیرهای مسلح در خاش به شهادت رسید.

یاد پاییز 1401 می‌افتم و پلیسی که ناسزا و بهتان می‌شنید.

 

تارنمای شهدای فراجا هر چند روز یک‌بار به نام و عکس شهید جدیدی مزین می‌شود.