تقریبا هفته‌ای نیست که خبر شهادت یکی از نیروهای پلیس را در درگیری با اشرار، قاچاقچیان یا تروریست‌ها نخوانم. همین چند روز پیش «یاسر عبدلی» از ماموران پلیس حین درگیری با گروگانگیرهای مسلح در خاش به شهادت رسید.
یاد پاییز 1401 می‌افتم و پلیسی که ناسزا و بهتان می‌شنید.
تارنمای شهدای فراجا هر چند روز یک‌بار به نام و عکس شهید جدیدی مزین می‌شود.
«...نجاشی به نقل از احمد بن محمد بن خالد برقی ماجرا را این‌گونه روایت می‌کند که عبدالعظیم در حال فرار از سلطان، به ری آمد و در سرداب خانه مردی از شیعیان در محله «سکة الموالی» ساکن شد. او در همان سرداب به عبادت می‌پرداخت، روز را روزه می‌گرفت و شب را به عبادت می‌گذراند. وی مخفیانه از منزل بیرون می‌آمد و به زیارت قبری می‌رفت که می‌گفت: این قبر مردی از فرزندان موسی بن جعفر(ع) است. پیوسته در آن سرداب بود و خبر ورود او به شیعیان آل محمد یکی پس از دیگری می‌رسید تا اکثر شیعیان با وی آشنا شدند. آن حضرت تا پایان عمر خود در شهر ری ساکن بود و پس از وفات در همانجا مدفون شد و قبر او زیارتگاه شیعیان گردید... امام هادی علیه السلام درباره ایشان فرمود: اگر زیارت می‌کردی قبر عبدالعظیم حسنی را که نزد شماست، هر آینه مثل کسی بودی که امام حسین علیه السلام را زیارت کرده باشد...» (1) (2)
1: تارنمای دانشنامه اسلامی اهل‌البیت سلام الله علیهم
2: پایگاه اطلاع‌رسانی حدیث‌شیعه
سالروز رحلت سیدالکریم، حضرت عبدالعظیم حسنی سلام الله علیهما، تسلیت باد. زیارت مزار شریفش مجدد روزی‌مان شود، ان شاء الله
حتی پیش از اسلام آوردن، به توهین‌های ابولهب و مشرکان نسبت به پیامبر خدا پاسخ می‌داد، در سال دوم بعثت اسلام را پذیرفت و به‌واسطه‌ی حمایت‌های او، از فشار قریش بر پیامبر خدا کاسته شد، در پیروزی مسلمانان در جنگ بدر نقش بسزایی داشت، در جنگ احد با دو شمشیر می‌جنگید، شهادت او در جنگ احد و مُثله‌شدن پیکرش بعد از شهادت مصیبتی بزرگ برای پیامبر خدا و مسلمانان بود. زنان انصار پیش از گریه بر کشتگان خود بر حمزه می‌گریستند. رسول خدا در نماز بر پیکر او به‌جای پنج تکبیر، هفتاد تکبیر گفت*.
* گزیده‌ای از «بررسی فضائل حضرت حمزه(ع) در قرآن»، مأخذ: تارنمای امام خامنه‌ای حفظه الله
سالروز شهادت حضرت حمزةبن‌عبدالمطلب سلام الله علیهما تسلیت باد.
بسیاری از گردشگران عمدتاً غربی در شرح خاطرات‌شان از ایران، میهمان‌نوازی و مهربانی ایرانی‌ها را ستوده و از عطوفت و نوع‌دوستی‌شان گفته و نوشته‌اند. نوع‌دوستی و میهمان‌نوازی البته صفتی پسندیده و توصیه‌ی دین ما است. اما لازم است به خودم (خودمان) تلنگری بزنم (بزنیم): اگر روزی به‌جای گردشگر غربی و اروپایی، با گردشگر آفریقایی یا عرب یا افغان مواجه شوم آیا او را نیز همان اندازه گرامی می‌دارم؟ اگر پاسخ مثبت است، باید خدا را بابت خلوص و یک‌رنگی‌ام شکر گویم و اگر نه، باید از تبعیض قومی یا نژادیِ نهفته در افکارم به خدا پناه ببرم.
در اکتبر 1962 وقتی شورویِ سابق شماری از موشک‌های میان‌بُردش را در خاک کوبا مستقر کرد، دولت وقت آمریکا در واکنش به استقرار موشک‌ها نزدیک مرزهایش، دنیا را تا آستانه‌ی جنگ اتمی پیش بُرد. رویداد مذکور به بحران موشکی کوبا معروف شد. نهایتا شوروی موشک‌ها را برچید و قائله خاتمه یافت.
شروع جنگ روسیه و اوکراین، بحران موشکی کوبا و استانداردهای دوگانه‌ی قلدرهای دنیا را یادم آورد. در سال 1949 آمریکا و متحدانش برای مقابله با شوروی، سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) را تاسیس کردند. در تقابل با ناتو، شوروی و متحدانش نیز در سال 1955 پیمان ورشو را پایه‌گذاری کردند. با فروپاشی شوروی پیمان ورشو نیز قاعدتاً بی‌اثر شد، اما گسترش ناتو به‌سمت شرق و از جمله مرزهای روسیه متوقف نشد. اگر آمریکا استقرار موشک‌های روسی در کوبا را برنمی‌تابید، چرا انتظار دارد که روس‌ها در برابر پیشروی ناتو (و احتمالا کلاهک‌هایش) تا پشت مرزهای‌شان سکوت کنند؟!
آنچه امروز در صحنه‌ی جنگ اوکراین می‌گذرد، پشت‌صحنه و ذی‌نفعانی هم دارد که ذی‌نفع‌ترین‌شان آمریکاست؛ و البته بازندگانی هم دارد که قاعدتاً بازنده‌ترین‌شان اوکراین و سپس اتحادیه‌ی اروپاست.
موضع جمهوری اسلامی در قبال جنگ اوکراین روشن است؛ فرمودند1: «ما البتّه در اوکراین طرف‌دار توقّف جنگیم، ما میخواهیم آنجا جنگ تمام بشود؛ منتها علاج هر بحرانی صرفاً در صورتی ممکن است که ریشه‌ی بحران شناخته بشود. ریشه‌ی بحران در اوکراین سیاستهای آمریکا است، سیاستهای غربی‌ها است؛ اینها ریشه‌ی بحران است؛ اینها را باید شناخت و بر اساس اینها قضاوت کرد، داوری کرد و اگر اهل اقدام بودیم، اقدام کرد.»
