مگر انسان تشنه‌ی عدالت و امنیت و برادری نیست؟ مگر انسان آرزوی دنیایی را در سر ندارد که در آن، همه با یکدیگر هم‌دل و همسفره شوند؟ و مگر انسان در انتظار موعودی نیست که تمام رذایل را سرنگون کند و پرچم حقیقت و مکارم اخلاق را جاودانه برافرازد؟ پیاده‌روی اربعین پرتوی از آن روشناییِ عالم‌گیر را نمایان می‌کند. فقیر و غنی هر چه دارند را مشتاقانه در سفره‌ای می‌نهند که حسین سلام‌الله‌علیه آن‌را گسترده است. آن‌ها که میزبانند، زائران حسین سلام‌الله‌علیه را ملتمسانه بر سر سفره‌‌شان می‌خوانند و خانه‌ی خود را استراحتگاه آنان می‌کنند و به این میزبانی و خادمی می‌بالند. این‌همه عظمت و شگفتی را جز زیر پرچم خداوند کجا می‌توان یافت؟! اربعین به یادمان می‌آورد که دنیای صالحان که خدا آن‌را وعده داده است، شدنی و حتما آمدنی است و با به یاد آوردن این حقیقت، دل‌های‌مان را علیه سیاهی و خودبینی، خودخواهی و خودپسندی می‌شوراند. اربعین بشارت رستگاری است. مسیری که با حسین آغاز می‌شود، یقینا به مهدی موعود می‌رسد، سلام‌الله‌علیهما...
- ۰ نظر
- ۲۶ شهریور ۰۱ ، ۱۹:۲۱
